புத்தர் ஒரு கிராமத்து வழியாக சென்றார். அப்போது எதிரே வந்த ஒருவன் மிகுந்த கோபத்துடன் புத்தர் முகத்தில் காறி எச்சிலை உமிழ்ந்தான். தன் மேல்துண்டால் துடைத்து விட்டு “இன்னும் எதாவது சொல்ல விரும்புகிறாயா?” என்றார் புத்தர். அருகில் நின்ற ஆனந்தாவுக்கு கோபம் வந்தது. புத்தர் ஆனந்தாவை பார்த்து சொன்னார், “ஆனந்தா..! இவர் ஏதோ சொல்ல விரும்புகிறார் ஆனால் அவருக்கு வார்த்தைகள் இல்லாததால் இந்த செயலை செய்து விட்டார் வார்த்தைகள் பலவீனமானவை. இவர் என்ன செய்ய முடியும்.” என்று கூறிவிட்டு சென்று விட்டார்.
உமிழ்ந்தவனுக்கு அன்று முழுவதும் குற்றஉணர்வால் நித்திரையே வரவில்லை. அடுத்த நாள் காலை புத்தரை தேடியலைந்து கண்டு அவரது காலில் விழுந்து அழுதான். அப்போதும் ஆனந்தாவை பார்த்து சென்னார், “இன்றும் இவர் ஏதோ சொல்ல விரும்புகிறார் ஆனந்தா..! ஆனால் வார்த்தைகள் பலவீனமானதால் இச்செயலை செய்துவிட்டார்!” என்றார்.
அவன் எழுந்து கேட்டான், “நான் உமிழ்ந்த போது நீங்கள் ஏன் திருப்பி ஒரு வார்த்தைகூட ஏசவில்லை?” என்று. அப்போது புத்தர் அழகாக பதில் சொன்னார். “நீ எண்ணியது போல் நடக்க நான் என்ன உன் அடிமையா.. ? நீ எதிர்பார்ப்பதை போல நான் நடந்து கொண்டால் நான் உன் அடிமையாகிறேன் இந்த கர்மத்தில் பந்தபடுகிறேன். உன் எதிர்பார்ப்புக்கு நான் அடிமையல்ல!” என்றார்.
” என்னை மன்னித்தேன் என்ற வார்த்தையாவது கூறுங்கள்!” என்றான். “நான் இதை தண்டிக்கவும் இல்லை! தவறாக நினைக்கவும் இல்லை! இப்போது தவறான மனநிலையிலும் நீ இல்லை. பின் எப்படி உன்னை மன்னிக்க முடியும்? என்னை பொறுத்தவரை அந்த சம்பவம் நடக்கவேயில்லை!” என கூறிவிட்டு அவ்விடம் விட்டு புத்தர் சென்றார்.
எமக்கு ஏதேனும் ஒரு சம்பவம் நடந்தால் எமது எண்ணங்கள் விபரீதமாக தோன்றி அந்த எண்ணங்கள் எம்மை பந்தபடுத்தி கொண்டே இருக்கின்றன. ஆனால் புத்தரை போன்ற ஞானிகளை எந்த கர்மாக்களும் பந்தபடுத்துவதே இல்லை. ஏன் மனதை கடந்த ஞானியரிடம் மன்னித்த சுவடுகள்கூட இருப்பதில்லை.
